چون سلامان گشت تسلیم حکیم

زیر ظل رافتش شد مستقیم

شد حکیم آشفتهٔ تسلیم او

سحرکاری کرد در تعلیم او

باده های دولت اش را جام ریخت

شهدهای حکمت اش در کام ریخت

جام او ز آن باده، ذوق انگیز شد

کام او ز آن شهد، شکر ریز شد

هر گه ابسال اش فرایاد آمدی

وز فراق او به فریاد آمدی،

چون بدانستی حکیم آن حال را

آفریدی صورت ابسال را

یک دو ساعت پیش چشمش داشتی

در دل او تخم تسکین کاشتی

یافتی تسکین چو آن رنج و الم

رفتی آن صورت به سر حد عدم

همت عارف چو گردد زورمند

هر چه خواهد، آفریند بی گزند

لیک چون یک دم از او غافل شود

صورت هستی از او زایل شود

گاه گاهی چون سخن پرداختی

وصف زهره در میان انداختی

زهره گفتی شمع جمع انجم است

پیش او حسن همه خوبان گم است

گر جمال خویش را پیدا کند

آفتاب و ماه را شیدا کند

نیست از وی در غنا کس تیزتر

بزم عشرت را نشاط انگیزتر

گوش گردون بر نوای چنگ اوست

در سماع دایم از آهنگ اوست

چون سلامان گوش کردی این سخن

یافتی میلی به وی از خویشتن

این سخن چون بارها تکرار یافت

در درون آن میل را بسیار یافت

چون ز وی دریافت این معنی حکیم

کرد اندر زهره تاثیری عظیم

تا جمال خود تمام اظهار کرد

در دل و جان سلامان کار کرد

نقش ابسال از ضمیر او بشست

مهر روی زهره بر وی شد درست

حسن باقی دید و از فانی برید

عیش باقی را ز فانی برگزید

چون سلامان از غم ابسال رست

دل به معشوق همایون فال بست،

دامنش ز آلودگی ها پاک شد

همتش را روی در افلاک شد

تارک او گشت در خور تاج را

پای او تخت فلک معراج را

شاه یونان شهریاران را بخواند

سرکشان و تاجداران را بخواند

جشنی آنسان ساخت کز شاهنشهان

نیست در طی تواریخ جهان

بود هر لشکرکش و هر لشکری

حاضر آن جشن از هر کشوری

ز آنهمه لشکر کش و لشکر که بود

با سلامان کرد بیعت هر که بود

جمله دل از سروری برداشتند

سر به طوق بندگی افراشتند

شه مرصع افسرش بر سر نهاد

تخت ملکش زیر پای از زر نهاد

هفت کشور را به وی تسلیم کرد

رسم کشورداری اش تعلیم کرد

کرد انشا در چنان هنگامه ای

از برای وی وصیت نامه ای

بر سر جمع آشکارا و نهفت

صد گهر ز الماس فکرت سفت و گفت: